Montessori, a Rodzicielstwo Bliskości

Ten post właściwie powinien mieć inną nazwę: "Montessori i Rodzicielstwo Bliskości". Dlaczego? Obydwie metody mają wiele wspólnych mianowników, które spróbuje przytoczyć w tym poście.

Napiszę dość nietypowo, bo większość rodziców zazwyczaj najpierw dowiaduje się o RB, a dopiero później kiedy decydują się na zapisanie swojej pociechy do jakiejś placówki trafiają na metodę Marii Montessori.

U mnie było zupełnie odwrotnie. O metodzie Montessori dowiedziałam się ponad 10 lat temu, będąc jeszcze na studiach. Już wtedy wzbudziła moje ogromne zainteresowanie. Kilka lat później zaczęłam pracować w przedszkolu montessoriańskim i wtedy miałam przyjemność zaznajomienia się z tą metodą. Od początku jest dla mnie metoda i-d-e-a-l-n-a. Kilka lat pracowałam w takich placówkach, aż urodziłam Lilkę. Wiedziałam, że tę metodę będziemy stosować również w domu. Zapytacie pewnie, co na to mój mąż. Otóż, podsunęłam mu do czytania kilka lektur, artykułów i wsiąkł tak samo jak ja.

Któregoś dnia, jak Lilka miała chyba 3-miesiące trafiłam na artykuł o Rodzicielstwie Bliskości. Przeczytałam, przemyślałam i stwierdziłam, że my dokładnie wychowujemy córkę w duchu RB (jedynie z nią nie śpimy). Tak też stwierdziłam, że właśnie metoda Montessori ma wiele wspólnego z RB.

Zacznę może od podstaw... W Montessori nauczyciel jest jedynie przewodnikiem dziecka, to nie on jest najważniejszy. Dzieci traktuje się podmiotowo, a nie przedmiotowo. Wychowanie jest przed wszystkim naturalne. To dziecko pokazuje na co jest gotowe i wybiera do tego stosowne pomoce. Nic nie jest mu narzucane. W przedszkolach masowych często jest realizowany program według którego dzieci muszą się danych umiejętności uczyć. W Montessori to dziecko decyduje, że jest na coś gotowe. Przykładowo: 3-latek jeżeli ma chęć i wykazuje gotowość może uczyć się liter. Ważne jest wykorzystywanie tzw. okresów sensytywnych. Często w przedszkolach masowych są przegapiane takie momenty i takiemu dziecku później o wiele trudniej będzie przyswoić umiejętność, na którą okres sensytywny już minął. Następną kwestią jest zaufanie. Nauczyciel ufa naturalnym instynktom i odruchom dziecka. Od samego początku używa się malutkich przedmiotów, porcelanowych dzbanuszków i innych pomocy, które w masowym przedszkolu/żłobku mogłyby być nie używane ze względu na pozorne niebezpieczeństwo. Szacunek, kolejna bardzo ważna sprawa. Każdy do siebie odnosi się z ogromnym szacunkiem zarówno do osoby jak i pracy. W czasie pracy własnej rozmawia się szeptem, nauczyciel jak coś mówi do dziecka zawsze kuca, aby być twarzą w twarz z dzieckiem. Kiedy dziecko jest zmęczone może udać się na drzemkę. Nie jest do tego zmuszane (moja trauma z przedszkola). Nie ma też kar, ani nagród. Nie ma pieczątek, naklejek i innych form nobilitacji pracy dziecka. Właśnie ta wewnątrzsterowność pozwala wydobyć z dziecka jego własne zainteresowania, zachęca do pracy nad sobą (kiedyś napiszę jeszcze o tym post).

Jak widzicie jest wiele cech wspólnych obu metod. Często rodzicie wychowujący dzieci w duchu RB boją się jak dziecko poradzi sobie w przedszkolu. Placówki montessoriańskie są właśnie takimi miejscami gdzie te zasady są priorytetowe. Fajne prawda?

Dla zainteresowanych polecam link: http://www.bycrodzicami.pl/wp-content/uploads/radosnedzieckothejoyfulchild.pdf oraz bloga, z którego ten link pochodzi www.bycrodzicami.pl